Boðberinn - kvikmynd, sem þarft er að sjá og hugleiða

Er hægt að reka út illt með illu?  Þetta er spurningin, sem Hjálmar Einarsson kvikmyndaleikstjóri, veltir fyrir sér í mynd, sem frumsýnd var í Sambíói í kvöld.  Eða ætti ef til vill heldur að segja; getur kristinn maður rekið út illt með illu án þess að misbjóða trú sinni og Guði?

Ytri umgjörð myndarinnar er Hrunið, aðdragandi þess og afleiðingar.  Það merkilega er, að myndin varð nær alfarið til fyrir Hrunið haustið 2008.  Það eina, sem vantaði var mótmælafundur á Austurvelli, sem óvænt kom upp í hendurnar á leikstjóranum með Búsáhaldabyltingunni.

Og þó, ef til vill er þetta ekki svo merkilegt; hugsandi menn sáu hvert stefndi.  Og enda þótt Hjálmar sé ungur að árum er hugsunin í lagi.  Menn skyldu varast, að dæma fólk, fyrir það eitt, að vera ungt.

Fjarri sé mér, að fara að gerast kvikmyndagagnrýnandi.  En ég tel ástæðu til að þakka fyrir þessa mynd.  Hugmyndin er frábær, leikstjórnin til fyrirmyndar, myndatakan með ágætum og leikurinn góður.  En það sem mestu máli skiptir er þó þetta: Myndin stillir áhorfendum upp við vegg; hver er ég, hvar er ég staddur, hvað ber mér að gera?  Mikilvægasta spurningin, sem Boðberinn leggur fram er þó þessi:  Get ég, sé mér misboðið, misboðið Guði?

Ég er svo heppinn, að ganga með hatt.  Því get ég tekið ofan fyrir Hjálmari Einarssyni og þeim, sem unnu með honum að gerð þessarar ágætu kvikmyndar. 

Vissulega er spegillinn ekki vinur þeirra, sem flýja vilja veruleikann.  Samt er þarft að líta í hann, m.a. með því að  sjá myndina Boðberann.

Athugasemdir

[Grefillinn Sjálfur - Koma svo! (IP-tala skráð) 8.7.2010 kl. 09:57]

Já, maður þarf að skella sér á þessa mynd.