Gleðilegt sumar

Sú var tíð, að flestir Íslendingar flokkuðu það undir dónaskap að brosa, nema þá rétt út í annað munnvikið.  Það slapp.  Síðar breyttist þetta, og fólk fór að reka upp hlátursrokur yfir gjörsamlega innantómum aulabröndurum.  Það var þegar menn tóku að hafa atvinnu sína af því, að standa upp á sviði og segja aulabrandara, oft með klæmnu ívafi.  Eftir sem áður er talið, að varast beri, að tjá tilfinningar sínar, sérstaklega, séu þær jákvæðar.  Aftur á móti þykir í stakasta lagi, að bölsótast út í lífið og tilveruna; sérstaklega þó veðrirð.  Það er eins og fólk telji það aldrei að sínu skapi, a.m.k. ekki til lengdar.  Skíni sól á himni í slíku logni, að ekki blakti hár á höfði, þá segja íslendingar: Þetta stendur ekki lengi.  En þegar stormur hvín og frost bítur kinnar, þá segja allir: Við búum á mörkum hins byggilega heims.  Og halda áfram að rækta fúllyndi sitt út í höfuðskepnurnar.

Eina fjarskalega ánægjulega undantekningu hef ég þekkt frá þessari reglu.  Sá maður var svo jákvæður út í lífið og tilveruna, þar með talið veðrið, að vordag einn, þegar hann sá fagurt blóm í haga, varð það honum slík andleg upplyfting og sálarinnar fagnaðarefni, að hann dásamaði slíka fegurð, með því að detta í það í heila viku.  Þetta var sá sómamaður Dósóþeus Tímótheusson.  Megi minning hans lengi lifa. 

Ég ætla bara rétt að láta ykkur vita af því, mínir elskulegu landar, að mín vegna megið þið blóta veðrinu og andskotast af því tilefni eins og naut í flagi.  Það breytir ekki því, að ég óska ykkur gleðilegs sumars!