Parísarferð

Um daginn brá ég mér til Parísar í stutta ferð.  Ég hef aldrei áður komið til þeirrar borgar, en það veit sá sem allt veit, að þangað langar mig aftur og þá til lengri dvalar.  Það þarf dauðan mann, til að heillast ekki af þessari borg.

Auðvitað sá ég aðeins brot af París.  Þó fannst mér ég skynja ákveðna mótsögn í andblæ hennar.  Þarna er fjöldi halla, sem bókstaflega geisla af ofhlöðnu prjáli hins gamla konungsvalds.  Vissulega er þetta glæsilegt á að líta, en fáfengilegt um leið.

Þrátt fyrir frönsku byltinguna 1789 og eftirköst hennar 1830, 1848 og 1871 og þrátt fyrir rúmlega 140 ára sögu franska lýðveldsins, er eins og konungsveldið svífi þarna enn yfir vötnum, ekki aðeins í byggingum, heldur einnig í látæði fólks.  Skyldi þó aldrei vera, að þarna blandist saman arfur, sem rekja má aftur til miðalda og sú staðreynd, að enn leikur Frakkland visst hlutverk á taflborði stórveldanna, þrátt fyrir hrun nýlenduveldisins í kjölfar síðari heimsstyrjaldar.  Hver veit?

En um leið og vofa Bourbonanna leikur ljósum logum um Parísarborg, er hún þrátt fyrir allt einnig borg byltinganna.  Sigurboginn, sú rómverska eftirlíking, var reistur til heiðurs Napóleon keisara og hófst bygging hans raunar, meðan keisarinn sá sat enn í hásæti.  En hvergi í heiminum hefur borgarastéttinn reist sér glæstari minnisvarða en í Eiffelturninum.

Það má því með vissum hætti segja, að París sé lifandi sagnfræðiverk.  Aldirnar fljóta á Signu.