Komið við í Skógum

Ekki dónalegt að ferðast um með höfðingjanum Vilhjálmi Eyjólfssyni á Hnausum í Meðallandi. Og sakar ekki að koma við hjá þeim einstaka björgunarmanni og verndara íslenskra þjóðfræða, Þórði Tómassyni í Skógum. Hér má sjá og heyra Þórð spila á langspil sem hann raunar smíðaði sjálfur. Frekari frétta að vænta úr þessari ánægjulegu ferð. (Kann því miður ekki að snúa myndinni.)

 

Til vinar sem dó 4. júní

Eftirfarandi ljóð er eftir kínverskan félaga minn og skáldbróður frá árum mínum í Stokkhólmi.  Hann heitir Li Li og er útlagi í Svíþjóð, fyrir þær sakir, að hafa komið fram í sænska sjónvarpinu eftir blóðbaðið á Torgi hins himneska friðar, 4. júní 1989.  Vinur hans einn var myrtur þar af útsendurum kínverskra stjórnvalda, sem Ólafur Ragnar Grímsson, Jóhanna Sigurðardóttir og Össur Skarphéðinsson, heiðra nú sérstaklega.   Ljóðið er ort á sænsku en þýðingin mín á því birtist upphaflega í bók minni "Tíu tungl á lofti".

 

 

Til vinar sem dó 4. júní

 

Ég hefði átt að fá að lesa
nýju ljóðin þín
um þetta leyti árs
þegar fuglarnir syngja í grænu laufi,
eða kveikja þér í sígarettu
einhverja nóttina.
En það er ekki alltaf sumarið
sem vorinu fylgir-stundum óvænt hret
grimmara vetri.

 

Nótt
grafarþögn-vísarnir
staðnæmast á 12.
Draumar villuráfandi sem fyrr.

Ég kveiki á sígarettu.
Gömlu ljóðin þín
kasta bjarma á andlit þitt,
þú opnar munninn,
vilt segja eitthvað.
M-Á-L-L-A-U-S
vélbyssuraddir og skriðdreka.
Augngota frá blóðvellinum.
Hinsta ljóð þitt
til einhvers sem lifir af.

Vísarnir skríða yfir 12,
þeir hafa fullkomnað endurtekningu.
Til er það sem
getur endurtekið sjálft sig
s.s. dagrenning
sem enn einu sinni mun rísa
upp úr blóðugum sjóndeildarhringnum.
En ekki þú, ekki háttur þinn
að reykja.

Líkt og þeir kristnu
tendra fjórða ljósið kveiki ég
í fjórðu sígarettunni.
Ég stæli aðferð þína við að reyka
á miðnætti.

 

 

 

Kláðaskápurinn á Sunnlenska bókakaffinu

 

Í dag brá ég mér á Selfoss og kom auðvitað við í Sunnlenska bókakaffinu.  Þar var Bjarni Harðar.  Bjarni er sem kunnugt er, fróður maður, skemmtilegur og skrafhreifinn vel.  Enda þótt hann hafi nú á seinni árum, lagt út á refilstigu skáldskaparins, hafði ég ekki hugmynd um það, fyrr en í dag, að hann væri vel að sér í bókmenntafræði.  Má enda segja, að sjaldan fari þau saman, fræðin þau arna og skáldskapurinn.

En þarna hef ég vanmetið minn gamla kumpán.  Hann sýndi mér nefnilega stóran bókaskáp, sem sjá má á meðfylgjandi mynd, ásamt Bjarna (sá síðarnefndi er vinstra meginn á myndinni).  "Þetta er kláðaskápurinn", sagði Bjarni hróðugur.  Ég var ekki alveg með á nótunum og krafðist skýringar.  Og svarið lét ekki á sér standa.

Allir kannast við búkkláða; við honum er það ráða vænst, að klóra sér eða bera á sig kláðastillandi smyrsl.  En svo er til nokkuð sem heitir sálarkláði.  Hann legst á sálarinnar innstu afkima og veldur þungbæru óþoli.  Við honum er aðeins eitt ráð, nefnilega það, að lesa sig frá honum. 

Kláðaskápurinn á Sunnlenska bókakaffinu er fullur af bókum gegn sálarkláða og þeim er skipt niður í undirflokka rétt eins og gerist í almennri bókmenntafræði.  Þarna gefur að líta bækur um dulfræði.  Þær duga vel á handanheimskláða.  Þá má sjá þarna skræður um AA-fræði.  Þær lækna menn af þorstakláða.  Kynjafræði eru í einni hillunni.  Þær duga vel á skilgreiningarkláða félagsfræðinnar.  Ekki má gleyma stjörnufræðibókum.  Eins og kynjafræðibækurnar flokkast þær undir varnir gegn skilgreiningarkláða, þó á öðru sviði.   Þær forða mönnum undan kuklkláða.  Draumabætur eru þarna einnig sem og fyrirtækjafræði.  Báðir þeir bókaflokkar teljast til draumórabóka.  Loks ber að nefna bækur um næringu og heilsu.  Ég veit ekki á hvaða kláða þær duga og það vissi Bjarni ekki heldur.  En merk eru fræðin.

 

Ellefta grein stjórnarskrárinnar

Jæja, þá er orðið tímabært, að Alþingi taki af skarið og hugi að 11. grein stjórnarskrárinnar.  Það gengur einfaldlega ekki lengur, að einn maður, forseti eða ekki forseti, taki sér ofurvald í landinu í skjóli múgæsinga strútaþjóðarinnar, sem á sér þann draum æðstan, að sandurinn taki aldrei endi.

1. des.

Í dag. 1. desember, er fullveldisdagur Íslendinga.  Þann dag varð Ísland fullvalda ríki, í konungssambandi einu við Dani, eins þótt þeir önnuðust framkvæmd vissra málaflokka í umboði Íslendinga.  Því væri mun eðlilegra, að þessi dagur væri þjóðhátíðardagur okkar en 17. júní.

Stúdentar, a.m.k. við Háskóla Íslands, minnast fullveldisdagsins jafnan með veglegri dagskrá.  Fer vel á því, enda voru það menntamenn umfram aðra, sem héldu uppi hinni pólitísku baráttu fyrir fullveldinu.  Hinu má þó ekki gleyma, að auðvitað átti sjálfstæðisbarátta okkar sér rætur í straumum sinnar tíðar í Evrópu.

En sem sagt, til hamingju með daginn!

Er Ísland sokkið í mútustarfsemi?

Leyniskýrslan, sem Ríkissjónvarpið birti í kvöld um orkugreiðslur Norðuráls á Íslandi, sýna, að þetta fyrirtæki og um leið væntanlega önnur álver á Íslandi, greiða um fjórðungi lægra raforkuverð en gengur og gerist í heiminum.  Auk þess kemur fram í skýrslunni, að verðlækkun á áli er nær öll, ef ekki öll á kostnað orkusalans, þ.e.a.s. íslensku þjóðarinnar.

Í sjálfu sér eru þetta ekki stórvægileg tíðindi, heldur staðfesting á því, sem marga hefur lengi grunað.  Eigi að síður vekur þessi skýrsla eftirfarandi spurningu:  Hvað hefur íslenskum stjórnmálamönnum gengið til, með því að gera slíka samninga?

Ef við reiknum ekki með því, að  stjórnmálamenn á landi hér séu til muna heimskari en gengur og gerist, getur svarið ekki verið nema eitt;  íslenskir ráðherrar, alþingismenn, embættismenn og sveitastjórnarmenn, sem að þessum málum koma, hafa í stórum stíl þegið mútur!

Það er kominn tími til, að í spillingarmálum verði upp tekinn á Íslandi hinn forni germanski réttur, sem byggist á því, að hver maður sé sekur, geti hann ekki sannað sakleysi sitt.

Jólakveðja

Ég sendi bloggvinum mínum bestu jólakveðjur.  Megum við opna hjörtu okkar fyrir jötubarninu, þá mun allt fara vel.

Vandi verkalýðshreyfingarinnar

Eitt sinn á níunda áratug síðustu aldar, vann ég sem oftar um tíma á Eyrinni eins og það kallaðist þá, þegar menn störfuðu sem hafnarverkamenn.  Ég man, að einn daginn tók ég mann nokkurn tali þar og spurði, hvað hann hefði unnið þarna lengi.  Svarið var eftirfarandi: Ég hef unnið hérna í fimmtán ár, fyrstu fimm árin sem verkamaður, en svo fór ég á lyftara.   M.ö.o., maðurinn áleit sig yfir það hafinn, að kallast verkamaður, vegna þess, að hann vann á vélknúnu tæki.

Vandi verkalýðsstéttarinnar er í megin atriðum tvískiptur.  Annars vegar kemur hann fram í orðum verkamannsins, hér að ofan, sem taldi sig vera búinn að vinna sig upp úr stétt verkamanna, vegna þess, að hann vannekki lengur með höndunum einum saman, en hins vegar í því, að með vaxandi sérhæfingu í samfélaginu, þegar líða tók á tuttugustu öld, hætti barátta verkalýðsins að vera hefðbundin réttlætisbarátta og breyttist í einhvers konar „faglegar" reiknikúnstir.  Það var þá, sem verkalýðurinn fór að kjósa yfir sig hugsjónalausar reiknistikur, eins og t.d. Ásmund Stefánsson og núverandi forseta A.S.Í.

Svo má auðvitað bæta því við, sem er afleiðing af hugsunarhætti lyftaramannsins, að verkalýðurinn hefur tamið sér hugsunarhátt og lifnað borgarastéttarinnar í æ ríkara mæli.  Menn berjast ekki að neinu viti, fyrir réttindum sínum, þegar sjálfsmynd þeirra er brengluð.

 

Gleðilegt sumar

Svo er Guði fyrir að þakka, að stjórnmálamenn ráða ekki yfir gangi himintunglanna og þar af leiðandi eru árstíðaskipti ekki í þeirra verkahring.  Því óska ég bloggvinum mínum og öðrum lesendum hjartanlega gleðilegs sumars.  Lifið heil.

Vinaheimsókn frá Færeyjum

Færeyingar eru höfðingjar heim að sækja, þess hef ég notið á þeirra heimaslóðum.  Og um helgina veittist fjölskyldunni sá heiður, af fá fimm færeyskar "grussur" (stólpakvendi) í heimsókn.  Sem sjá má, sýnir myndin hér að ofan mig í fögrum og skemmtilegum félagsskap

Stundum er sagt, að Færeyingar líti upp til okkar, sem stóra bróður.  Auðvitað er það ástæðulaust.  Engir hafa liðsinnt okkur eins drengilega og þeir, bæði fyrr og síðar.  Við eigum frændþjóðir á þeim hluta Norðurlanda, sem eru á meginlandi Evrópu; í Færeyjum eigum við bræðraþjóð.