Suddi í Reykjavík - sól fyrir austan Fjall

Ég aumur maðurinn!  Í morgun neyddist ég til að halda vestur yfir heiðina, eða suður, eins og það er jafnan kallað, þegar menn fara til Reykjavíkur, burt séð frá því, úr hvaða átt haldið er.

Þegar ég yfirgaf Hveragerði var nokkuð skýjað, léttskýjað þó.  En á Hellisheiði, sem sumir kalla Fjallið,  tók við suddi og þoka.  Og ekki batnaði það, þegar komið var til Reykjavíkur. Borgin var grá, eins og aska í tunnu og regnið kvaddi sér hljóðs, líkt og til að hindra, að nokkrum manni yrði það á, að brosa.

Það var komið nón, þegar ég hélt aftur austur.  Reykvíska eilífðar regnið að baki, suddi á Sandskeiði og þoka á heiðinni vestanveðri, gruggug og grá, eins og líf þeirra, sem hvorki kunna að meta angan vorsins né aðra fegurð lífsins.  En þegar komið var austur að Kömbum, baðaði sólin Suðurland, svo langt sem auga eygði.  Og ljúft var að setjast út á veröndina og taka ofan fyrir vaxandi gróðri.