Geistlegt útvarpsleikrit frá Bessastöðum

Þegar ég var barn, fór amma mín stundum með mig í dómkirkjuna.  Á þeim árum þjónaði þar prestur, sem talaði eins og leikari.  Blæbrigði upphafinnar raddarinnar voru líkust ölduróti.  Stundum fór hann hátt upp og féll svo niður í dimmblá hafdjúpin.  Eins og flestir á þeim tímum, hlustaði ég alltaf á útvarpsleikritin.  Þar töluðu menn með svona tilþrifum, eins og dómkirkjupresturinn eða allt að því.  Þess vegna fannst mér hann alltaf svolítið nær leiksviðinu en almættinu.  En það er önnur saga, sem sjálfsagt segir meira um bernska trú mína en blessaðan prestinn, er var hinn mætasti maður.

Þetta rifjaðist upp fyrir mér á nýársdag, þegar ég hlutsaði á áramótaávarp forsetans.  Það er synd, að sá maður skyldi ekki hafa lært guðfræði.  En auðvitað hefði hann þá orðið að ganga heilagri móðurkirkju á hönd, enda hefði tæpast nokkuð minna en páfadómur svalað metnaði hans. 

Ólafur Ragnar Grímsson virðist, ef marka má áramótaávarpið, líta á sig sem sérlegan lýðræðisvörð þjóðarinnar.  Ekkert er fjarri sanni.  Þjóðin lítur á hann sem auman þjón ómerkilegs braskaralýðs, sem komið hefur henni á kaldan klaka.  Að vísu hefði hún aldrei hafnað þar, ef hún hefði staðið vörð um eigin virðingu.  En það dregur ekki úr ábyrgð forsetans.  Áskorun til hans, um að vísa  Icesave-samningum í þjóðaratkvæðagreiðslu (sem engir samningar eru, heldur Versalaþvingun), eru því út í hött.

Auðvitað mun Ólafur Ragnar skrifa undir lögin um ríkisábyrgð á Icesave-samningnum; nema hann kjósi wagnerísk endalok á eigin ferli og vilji horfa á Berlín brenna.