Á ferð um Eyjafjörð

Í argaþrasi líðandi stundar er gott til þess að vita, að þrátt fyrir allt, eigum við enn fagur land og sögu, sem vert er að hyggj að.  Og þá saka ekki að vera staddur í Eyjafirði, þar sem fegurð lands og dýpt sögunnar tvinnast órofa böndum.

Í gær fór ég með fjölskyldu minni að Svalbarðseyri, í fylgd með Gunnari H. Jónssyni gítarista og galdaramani að vestan.  Og fyrst slíkur töframaður var með í för, var ekki annað við hæfi, en að mynda okkur með, ekki aðeins manninum með ljáinn, heldur tveimur slíkum.

Í dag lá leiðin svo fram fjörðinn, sem ónefnd kona að sunnan kallar inn fjörðinn og er það önnur saga, sem ekki verður sögð hér.

Fyrst var komið við á Grund.  Svo á víst að heita, að þangað eigi ég ættir mína að rekja.  Og víst er um það, að á hlaðinu, framan við hina glæstu kirkju staðarins, var mér fagnandi tekið af hundi einum.  Skyldi þó aldrei vera, að með okkur sé frændsemi nokkur?

 

 

 

 

 

 

 

Og lengra fram fjörðinn var haldið og farið yfir Eyjafjarðará.  Þar lá leiðin að Munkaþverá.  Þar stendur í helgum runni, stytta Jóns biskups Arasonar.  Má vera, að það lýsi nokkru stórlæti af minni háldu, að hafa tekið mér stöðu við styttu biskupus.  En hógværðin var nú ekki heldur honum töm.

Og þannig leið þessi dagur, nokkuð svalur, en fagur í faðmi þess dals, er ég ann.