„Armchair Generals"

Enda þótt flesta eða alla skorti fulla yfirsýn yfir kreppuna, gerir almenningur sér ljóst, að hann þarf að taka á sig auknar birgðar, eigi þjóðin að losna undan því oki, sem hún nú ber á herðum sér.  En hann ætlast til þess, að þurfa ekki að gera það einn.

Þegar minnihlutastjórn Vinstri grænna og Samfylkingar tók við völdum í vetur, ákvað Ögmundur Jónasson heilgrigðisráherra, að þiggja ekki ráðherralaun, sem nú nema 855.000 krómum á mánuði.  Hann lætur sér þingararkaupið, 520.000 krónur, nægja. 

Nú hefur Fréttablaðið spurt aðra flokksbundna ráðherra, hví þeir geri ekki slíkt hið sama.  Svörin verða ekki rakin hér; þau eru of aumkunarverð, til þess, að ég nenni að skrifa þau niður.

Kreppan er stríð, sem háð er á öllum vígstöðvum.  Vilji menn kallast leiðtogar, verða þeir að fara fyrir liði sínu með góðu fordæmi; ekki sitja eftir í hægindum sínum, meðan aðrir berjast.  Englendingar hafa ágætis orð yfir þá, sem kjósa að sitja heima en etja öðrum út á foraðið.  Slíka menn kalla þeir „Armchair Generals".  (Hægindastólshershöfðingja).  Er það slíkt orð, sem ráðherrar Samfylkingar og Vinstri grænna að Ögmundi Jónassyni undanskildum, vilja fá á sig?