Landsfundir um helgina

Samfylkingin og Sjálfstæðisflokkur halda landsfundi sína um helgina.  Ekki er ástæða til að vænta stórra tíðinda frá fundi Sjálfstæðis-flokksins.  Þar á bæ virðast menn að vísu hafa gert sér nokkra grein fyrir spillingunni, sem orsakaði kreppuna að hluta.  Gamlir ráðherrar hafa því verið færðir neðar á framboðslista.  En ef marka má niðurstöðu aflausnarnefndar flokksins, hafa þeir sýnilega ekki gert sér ljóst, að auðhyggja leiðir óhjákvæmilega til kreppu.  Í raun sýnir það vanhæfni flokksins til stjórnmálaþátttöku, ekki aðeins í kreppusamfélaginu, heldur í nútímasamfélagi yfir höfuð.

Um Samfylkinguna gegnir að vissu leyti öðru máli.  Henni hefur að minnsta kosti auðnast, að velja sér jafnaðarmann til forystu. En tæpast lofar það góðu, hverjir slást um varaformannssætið.  Annað þeirra hefur fátt lagt til málanna, annað en kröfuna um Evrópu-sambandsaðild, sem tæpast er á dagskrá eins og nú háttar málum og hinn frambjóðandinn getur varla talist hafa sýnt af sér þá seiglu sem í þessa stöðu þarf.  Svo má heldur ekki gleyma fílapenslinum á nefbroddi flokksins, Össuri Skarphéðinssyni,  sem ekki kann að lesa í úrslit prófkjörs, séu þau honum  óhagstæð.  Ætlar Samfylkingin að sitja uppi með hann eða kreista ærlega á sér nefið?  Þetta er spurning um annað og meira en einn einstakling; þetta er spurning um það, að flokkurinn geti orðið samstarfsvettvangur venjulegs fólks, sem aðhyllist hefðbundna norræna jafnaðarmennsku.

Nú um næstu helgi, verður flokkurinn að taka stefnuna ákveðið til vinstri og halda sig þar.  Að öðrum kosti endar hann sem sama nátttröllið og Sjálfstæðisflokkurinn.