Breyttir tímar í listinni

Undanfarna áratugi hefur listagyðjan  verið einskis manns ástkona; hún er skyndikona.  Hún stendur á markaðstorgi hégómans, og lyftir pilsi, þegar hugsanlegur viðskiptavinur á leið um.  Hver veit, nema hann eigi banka eða verslunarkeðju? 

Æi, nei, nú eiga menn víst ekki banka lengur og farið að hitna undir baunasöluköppunum.  Og einu hljóðin, sem berast frá púntnahúsi listarinnar við gömlu höfnina, hálfköruðu, er gnauð napra vetrarvinda og krunkið í krumma.

Og tíminn líður; eftir sem áður er ort á landi hér, menn draga liti á striga og tónar hljóma.  Skyldi hin lausláta listagyðja ekki brátt leita sér skjóls í rústum upphafningarinnar.