Steinn Steinarr LXV

Hví skyldi Steinn Steinarr vera svo mörgum hugstæður, sem raun ber vitni?  Svari hver fyrir sig.  Hvað mig varðar, þá urðu ljóð hans og lausamál fyrst til að grípa hug minn þegar ég var milli tektar og tvítugs.  Þar við bættist, að ég var svo heppinn, að kynnast ýmsum, sem þekkt höfðu Stein. Með aðstoð þessa fólks, fékk ég ef til vill gleggri sýn á hann, en aðra þá, sem aldrei hafa á vegi mínum orðið í lifanda lífi.  Því fór það svo, að skáldið og verk þess ófust saman í huga mér.  Þar í milli hefur ekki slitnað síðan.

Það hefur væntanlega ekki farið milli mála í þessu spjalli mínu um Stein, að ég set hann í öndvegi íslenskra skálda, allar götur frá því hann birti fyrst ljóð sín á fjórða áratug síðustu aldar og til þessa dags.  En ólíkt flestum öðrum skáldum, er líf hans og verk svo samtengd, að tæpast verður sundur greint.  Það er ekki mitt að meta, hver eða hvað mótar mönnum örlög.  En þegar öllu er á botninn hvolft er ævi Steins, þrákelkni hans, biturð en um leið óbugað stolt stærsta sköpunarverkið, sem eftir hann liggur og órjúfandi hluti skáldskapar hans. 

Af eldri skáldum þeirrar náttúru, að líf þeirra og ljóð verði ekki sundur skilið, koma upp í hugann þeir séra Hallgrímur Pétursson, Bólu-Hjálmar og Stephan G.  Og má þá ekki gleyma samtíðarmanni Steins, Vilhjálmi frá Skáholti.  Lífsþráður þessara allra skálda er ólíkum þráðum spunninn, bæði Steins og þeirra sem að framan eru nefndir.  En það er galdur í honum hjá þeim öllum, eins og í verkum þeirra.