Steinn Steinarr LVIII

Sá er stundum háttur þjóða, að eigna sér menn, af þeim mun meiri ákafa, sem þær hafa forsmáð þá meira.  Þetta á ekki hvað síst við um listamenn.   Er þetta þeim mun undarlegra, sem listir eru í raun alþjóðlegar í sínum innsta kjarna, í þeim skilningi, að hver sem er getur notið þeirra, hverrar þjóðar, sem hann er.  Bach lætur þannig ekkert verr í tyrkneskum eyrum en þýskum, enda þótt hann hafi verið Þjóðverji. 

Þar eð tungumál er verkfæri skálda og rithöfunda, gefur auga leið, að aðgangur að verkum þeirra takmarkast við tungumálakunnáttu lesenda.  Japani hefur ekki aðgang að Steini Steinarr, nema þá í gegnum þýðingar.  Og góðar þýðingar eru auðvitað túlkun á skáldskap en ekki afrit, yfirfærðar milli málsvæða.  Samt er það nú svo, að skáld eru sprottin upp úr umhverfi sínu, eins og annað fólk, og verk þeirra bera þess vitanlega merki.  En er það merki endilega þjóðlegs eðlis?

Vissulega er Steinn Steinarr íslenskt skáld.  En hann hefði allt eins getað verið Mexíkani eða Kanadamaður.  Enda þótt sum yrkisefni hans séu íslenskrar náttúru, þá eru flest þeirra alþjóðleg í eðli sínu; gætu m.ö.o. hafa verið ort hvar sem væri.  Eða dettur nokkrum lifandi manni í hug, að einhver knýjandi nauðsyn hafi verið að yrkja Tímann og vatnið við Laugaveginn?  Tæpast.

 Þegar öllu er á botninn hvoflt er Steinn Steinarr ekki aðeins íslenskt skáld, heldur jafnframt alþjóðlegt.