Steinn Steinarr LVII

Eir

 

Jón Sigurðsson, forseti, standmynd, sem steypt er í eir,

og stjarna, sem vökul á bládjúpum kvöldhimni skín.

Í sölnuðu grasinu þýtur hinn hvíslandi þeyr:

Ó, þú, sem einn sólbjartan vordag varst hamingja mín.

 

Ó, herra, sem sendir oss spámenn og spekingafans,

og spansgrænu heimsins þvoðir af volaðri sál.

Ég hef legið á gægjum við ljóra hins nýríka manns,

og látið mig dreyma hið fánýta veraldarprjál.

 

Eitt þögult og dularfullt hús stendur andspænis oss,

og enginn veit lengur til hvers það var forðum reist.

En nafnlausir menn, eins og nýkeypt afsláttarhross,

standa náttlangt á verði svo það geti sjálfu sér treyst.

 

Og nóttin legst yfir hið sorgmædda sjálfstæði vort.

Úr saltabrauðsleik þessa heims er ég kominn til þín.

Ég veit að mitt fegursta ljóð hefur annar ort,

og aldrei framar mun dagurinn koma til mín.

 

Jón Sigurðsson, forseti, standmynd, sem steypt er í eir,

hér stöndum við saman, í myrkrinu, báðir tveir.

 

***

 

Svo kvað Steinn og ekki meira um það.