Steinn Steinarr XXXIX

Eins og ég sagði í spjalli mínu um Stein Steinarr þann 23. mai s.l., lagði hann okkur sporgöngumönnum sínum aðeins eina skyldu á herðar; skylduna að efast.  Steinn var efahyggjumaður umfram annað.  Sumir hafa ruglast dulítið í ríminu í því sambandi og dregið trúhneigð hans í efa.  En þeim yfirsést eitt; efinn er leit og sá einn leitar, sem trúir.  Hinn trúlausi efast hvorki né leitar; hann hafnar. 

Trúarhneigð Steins ætti að vera ljós, hverjum þeim, sem les ljóð hans "Kvæði um Krist", er birtist í bókinni "Ljóð".  Nú þykist ég vita, að einhverjir bendi á ljóðið "Þriðja bréf Páls postula til Korintumanna" og telji það kollvarpa þessari fullyrðingu minni.  En það ágæta ljóð segir mér ekki neitt um trúarlíf Steins, enda ort í þeim hálfkæringi, sem honum var svo tamur, að við hvers manns augum blasir.  En hálfkæringur er huliðshjúpur; annað ekki. 

Það hvarflar ekki að mér, að halda því fram, að Steinn hafi verið trúarskáld í almennri merkingu þess orðs.  En jafn fjarstæðukennt væri að halda því fram, að hann hafi verið trúlaust skáld.