Steinn Steinarr XXIV

Það er vissara að fara varlega í að skilgreina ljóð; poems should be, not mean.    Það er nefnilega galdur í hverju góðu ljóði.  Enda þótt menn séu ekki lengur bornir á bál fyrir kukl, er ég ekki frá því, að  hitnað hafi svolítið undir sumum, sem ganga langt í að skilgreina skáldskap.  Ekki ferst mér, að mótmæla því, að menn fjalli um skáldskap eða aðra andans iðju sín á  milli og beri jafnvel skoðanir sínar þar að lútandi á torg.  En engum dyrum skyldi lokað, þegar hugur manna er annars vegar, skálda sem annarra.

Því kemur mér þetta í hug, að ýmsir hafa orðið til, að taka nokkuð stórt upp í sig varðandi Tímann og vatnið.  Eins og ég hef áður rakið, hefur því gjarnan verið haldið fram, að ljóðið sé ástarljóð, ort til einnar og sömu konunnar.  Þá er þeirri staðreynd vikið til hliðar, að ljóð þetta, eða réttara sagt ljóðaflokkur, er ekki ort í samfellu, heldur á löngum tíma og að mestu birt í bútum, allt þar til það kom út í frumgerð sinni árið 1948. og síðar með viðbótum 1956.  Það útilokar að vísu ekkert, en veikir þó óneitanlega kenninguna um Tímann og vatnið sem ástarljóð í hefðbundnum skilningi þess orðs.

En njótum vafans; hann eykur bæði dýpt ljósins og ágæti þess.

Athugasemdir

[Sigurður Þór Guðjónsson, 5.4.2008 kl. 23:38]

Þó ég fyrirlíti skáldskap meira en allt annað verð ég alltaf leiðinlega póetískur þegar fer að vora. Margir eru vorir veikleikar.

[Pjetur Hafstein Lárusson, 6.4.2008 kl. 11:06]

Þessi þinn veikleiki, gamli vin, stafar af því, að á vorin rís lífið úr jörðu.  Þetta er póesía Guðs.  Þess vegna verður þú svona póetískur á vorin.