Steinn Steinarr XIV

Sem mér í gær, var gengið um götur Kaupmannahafnar, tók ég mér ferð á hendur í Fiolestræde, sem er helsta fornbókaverslunargata borgarinnar.  Erindið var, að leita að norrænum þýðingum á kínverskum ljóðum frá Tang-tímabilinu, en það er kennt við keisaraætt, sem ríkti á árunum 618 til 906.  Þetta tímabil var blómaskeið kínverskrar menningar og þá ekki síst ljóðlistar.  Og ferðin í Fiolestræde var ekki til einskis; þarna fann ég bókina Kinesisk poesi fra T'ang-tiden, ljóðaþýðingar eftir Ninu Fønss.  Bókin er frá árinu 1968.  Og hvað skyldi þetta koma Steini Steinarr við?

Jú, í formála bókarinnar, fjallar þýðandinn um muninn á evrópskri ljóðlist og kínverskri.  Einn helsti munurinn er, að sögn þýðandans, að kínverjar yrkja mjög um forgengileik mannlegrar tilveru, meðan evrópsk skáld eru á öðrum slóðum í sínum ljóðum.  Ekki ætla ég mér þá dul, að freista þess, að gera úttekt á evrópskri ljóðlist.  En þó er ég ekki frá því, að hinn danski þýðandi hafi nokkuð til síns máls.  Íslenskur skáldskapur er þó undanskilinn; hann er meira í ætt við kínverska ljóðlist en evrópska, hvað þetta tiltekna svið varðar.  Sennileg skýring er sú, að kínversk og íslensk skáld bjuggu flest í sveitum, eða áttu að minnsta kosti uppruna sinn þar, meðan evrópsku skáldin voru borgarbúar.  Forgengileiki lífsins er sveitamönnum jafnan ljósari en borgarbúum, enda sjá þeir líf kvikna að vori og hníga til viðar að hausti.

Steinn Steinarr er gott dæmi þess, sem að framan segir.  Því miður hef ég verk hans ekki við hendina þessa stundina og get því ekki nefnt ákveðin dæmi.  En tæpast þarf að bera skært ljós að skáldskap hans, til að sjá, að fallvaltleiki lífsins er gjarnan innan seilingar.

Athugasemdir

[Sigurður Sveinsson, 2.3.2008 kl. 08:25]

Með þrautseigju og þolinmæði, þraukað hef ég margar nætur. Þá einatt hafa indæl kvæði, yljað mér um hjartarætur.

Ég vona að þú gleymir ekki að líta inn á Hvít. Bestu kveðjur frá Selfossi.