Steinn Steinarr IX

Glöggir menn hafa orðað það við mig, þeim þyki ég hafa tekið nokkuð stórt upp í mig í sjöunda pistli mínum um Stein Steinarr, þar sem ég segi um hann: „Hann er sá steinn, sem stærstur er í vörðu íslensks skáldskapar allar götur aftur til Jónasar Hallgrímssonar."

 

Þess misskilnings virðist gæta, að þarna sé ég að setja gæðastimpil á Stein og þá væntanlega Jónas í leiðinni. Því fer fjarri. Ég ætla mér ekki þá dul, að kveða upp úr um það, hvert góðskálda þjóðarinnar sé öðrum úr þeim hópi fremra. Slíkt háttalag væri marklaust, enda byggist svo kallað mat á skáldskap á geðslagi hvers og eins. Það er létt verk, að greina milli skálda og bögubósa, en lengra verður ekki gengið í þeim efnum.

 

En þótt mörgum hafi verið gefið, að yrkja vel á liðinni öld og þeirri næstu þar á undan, þá breytir það ekki því, að Jónas Hallgrímsson er rödd Íslands á 19. öld og það svo eftirminnilega, að ómur þeirrar raddar er ekki þagnaður enn. Á sama hátt er Steinn Steinarr rödd lands og þjóðar á 20. öldinni og ber enn hátt. Þessi tvö skáld eru einfaldlega boðberar sinna tíma, vængjatök þeirra eru borin uppi af vindum nýrra hugmynda. Stefnur og straumar hafa komið og farið. En á vissan hátt hefur jafnan blásið úr þeirri áttinni, þar sem þessi tvö skáld hafa staðið.