Ljóð Þóru Jónsdóttur frá Laxamýri

Undanfarið hef ég verið að blaða í bók, sem út kom fyrir tveimur árum, hjá bókaútgáfunni Sölku.  Landið  í brjóstinu, heitir bókin og hefur að geyma heildarsafn ljóða Þóru Jónsdóttur frá Laxamýri. 

Ljóð þessarar öldnu skáldkonu hafa borið fyrir augum mér í gegnum tíðina, enda kom fyrsta bók hennar, Leit að tjaldstæði út árið 1973.  Síðan hafa átta bækur komið frá hendi skáldsins, sú síðasta, Einnota vegur, árið 2003.  Það situr síst á mér, að setja mig í dómarasæti gagnvart verkum annarra skálda, a.m.k. á hálfopinberum vettvangi eins og blogginu.  Þó get ég ekki stillt mig um, að hvetja fólk til að lesa þessa bók.

Þóra fyllir ekki flokk þeirra skálda, sem fara mikinn í ljóðum sínum.  Oftast líða ljóðin fram áreynslulaust, gjarnan nokkuð tregablandin.  Og það er í þeim þessi undarlegi seiður, sem knýtir mann og ljóð vináttuböndum.