Bara svona spurning...

Gæfumunur

Ljóð eftir rússneska skáldið Alexei K. Tolstoy í þýðingu Magnúsar Ásgeirssonar

 

Sá einn, bræður, hér í heimi

hlýtur gengi og lof

sem ei hleður höfuð sitt

með hugsunum um of,

sem í kúpu þéttri og þykkri

þraukar trúr við eitt,

eitthvað, sem er óhaggandi

og ekkert getur breytt,

eins og það væri rammelfd ryðflaug

rekin fast á kaf,

eða það væri ógæfan,

sem öðrum Drottinn gaf...

Og þessu þínu djásni dregst hann

daga og nætur að,

gælir við það, gumar af því,

gleður sig við það,

finnur aldrei að sér læðast

efasemd né hik,

horfir ei til hægri eða vinstri,

heldur beint sitt strik,

ryður sér til rúms með valdi,

rekur aðra frá,

hefur sig til hæstu þrepa

hinna bökum á.

 

En hjálpi, bræður, Drottinn dýr

þeim dauðans vesalings,

sem augu gaf hann skyggn og skörp,

er skima allt í kring.

Augu hans til hægri og vinstri

hverfla alla tíð:

„Þetta er gott, en þó mun annað

þykja betra um síð.

Þetta er illt, en einnig hér

er annað sjónarmið.

Þetta er rétt,  en þó er líka

á þessu önnur hlið."

Og í vanda á vegamótum

veit hann ekki, hver

þeirra leiða, er skil þar skipta,

skemmst og réttust er,

heldur áfram, hikar, stendur

hugleiðingum í,

villist og snýr við og byrjar

vegferð sína á ný...

Og hann lokkar dagsins dýrð

til drauma á miðri leið,

skógarþögnin heillar hann

með hættulegum seið,

fuglasöngnum fylgir hann

á flug í bláan geim,

á stjörnur kveldsins starir hann,

en stýrir ekki eftir þeim...

 

Og fólkið horfir hneykslað á hans

hátta- og ferðalag:

„Sjáið fíflið góna og glápa,

gagnslaust ár og dag!

Alltaf er hann með heilabrot

um hluti, er allir sjá,

sem vega og mæla veröldina

vilji hann, bjálfinn sá...

 

Aldrei getur annar eins piltur

orðið að lögfræðing,

aldrei verður hann útvegsmaður,

aldrei kemst hann á þing,

aldrei hyllir hann yfirvöldin,

aldrei kemst hann í feitt,

aldrei verður hann öruvísi,

aldrei verður hann neitt..."

 

Nei, þetta ljóð er ekki eftir samtíðarmann; skáldið arkaði um í heimi hér frá árinu 1817 til 1875.