Pjetur Hafstein Lárusson

29.7.2007 | 00:14

Hvar eru strætisvagnarnir?

Þorgrími Gestssyni rithöfundi og blaðamanni er að vonum dálítið niðri fyrir í Mogganum í dag, laugardag. Ástæðan er sú ákvörðun stjórnar strætisvagnanna á Reykjavíkursvæðinu, að láta merkja biðstöðvar í borginni. Þetta er ágætt framtak, eins og Þorgrímur bendir á. Hitt er öllu lakara, sem hann einnig vekur máls á, að örnefnin virðast hafa brenglast verulega, hjá þeim, sem stjórna þessu verkefni. Til dæmis mun ætlast til þess að biðstöðin við Lækjartorg verði merkt Stjórnarráð. Það er auðvitað gott og blessað fyrir unga menn með pólitískan metnað. En ég er ekki alveg viss um að menn fari beint úr strætó og í ráðherrastólana. Reyndar hef ég grun um, að þeir sem verma ráðherrastóla á landi hér, séu ekki mjög háðir leiðarkerfi strætisvagna. Vitanlega væri réttara að merkja biðstöðina Lækjartogi, eins og Þorgrímur bendir réttilega á. Ég minnist þess ekki að hafa nokkru sinni mælt mér mót við einhvern "við Stjórnarráðið" hins vega hef ég oft mælt mér mót við fólk á Lækjartorgi. Eins held ég að sé um fleiri.

Í tilefni af þessari grein Þorgríms langar mig til að birta hér prósaljóð eftir Jón Óskar, en það heitir einmitt „Hvar eru strætisvagnarnir" og birtist í samnefndir bók árið 1995. Útgefnandi var Bókmenntafélagið Hringskuggar.

Hvar eru strætisvagnarnir

Það var fyrir löngu að mig dreymdi hvað eftir annað

undarlegan draum. Það var sami draumur endur-

tekinn með tilbrigðum, einsog verið væri að sýna

mér inn í framtíðina. Draumurinn var um borgina

mína, Reykjavík. Mér þótti ég vera á gangi um

Austurstræti, en gatan var öll breytt frá því sem ég

hafði vanist, húsin voru hærri og það var grátt og

dimmt um að litast. Enginn sást á ferli. Og þó

rökkvað væri, sáust engin ljós í gluggum og engin

götuljós, en dauf birta af himni varpaði sumstaðar

skáhöllu ljósi á strætið, svo mynduðust dökkir

skuggar einsog á súrrealískri mynd eftir Chirico. Ég

gekk upp Laugaveg og einnig þar voru há hús

beggja vegna, auðn og tóm. Skyndilega var ég á

göngu meðfram sjónum. Þar voru komin háreist hús

í röðum, svo ekki sást til sjávar. Ég vildi komast heim

til mín, en þegar ég ætlaði að taka strætisvagninn,

komst ég að raun um að það voru engir strætis-

vagnar. Ég hljóp fram og aftur um Lækjartorg og

æpti í örvinglan: Hvar eru strætisvagnarnir? Þá

vaknaði ég.

Flokkur: Stjórnmál og samfélag | Facebook

Athugasemdir

Mikið er ég sammála Þorgrími og Önnu vélstýru um þá vitleysu að gefa gömlum og góðum strætóstoppistöðvum lágkúruleg nútímanöfn. En mest er ég hissa á því sinnuleysi að menn leyfi mönnum að komast upp með þetta í reynd.

Sigurður Þór Guðjónsson, 29.7.2007 kl. 12:21