Gluggað í gömlu vísnasafni

Vafalaust þekkja flestir þeirra, sem áhuga hafa á sögu Reykjavíkur til verka Árna Óla.  Hann ritstýrði Lesbók Morgunblaðsins um árabil, en skrifaði auk þess merkilega þætti um sögu Reykjavíkur og reyndar um fleiri efni.  Nafn bróðursonar Árna Óla er ekki síður þekkt á sviði hins ritaða orðs, þótt vettfangurinn væri annar.  Hér á ég við Geir Kristjánsson rithöfund.  Hann var einn af bestu ljóðaþýðendum þjóðarinnar á síðustu öld, auk þess sem hann þýddi leikrit, m.a. fyrir þjóðleikhúsið.  Þá gaf hann út smásagnasafnið „Stofnunin" árið 1956 og tók sér þar með stöðu í röð fremstu módernísku rithöfunda landsins.  Geir lést árið 1991.  Nokkrum árum síðar kom út heildarútgáfa verka hans, þótt þar sé því miður ekki að finna allar leikritaþýðingar hans.  En það er önnur saga.

Já, verk þeirra frænda, Árna Óla og Geirs Kristjánssonar lifa enn.  Aftur á móti er ég ekki viss um, að margir muni föður Geirs, Kristján Ólason.  Þótti hann þó með snjöllustu hagyrðingum landsins á sínum tíma.  Vísnabók hans, „Ferhenda" kom út hjá Menningarsjóði árið 1963.  Þar er að finna margar perlur sem sýna, hversu erfitt getur reynst að greina milli skálds og hagyrðings; og raunar óþörf iðja á stundum. 

Um leið og ég hvet fólk til að verða sér úti um þetta  frábæra vísnasafn á næsta bókasafni, tek ég mér það bessaleyfi, að birta nokkrar vísur úr því.

Fjasað um smámuni -- þagað um hitt

 

Gust og veður gjarnt er mér

að gera af smáum skeinum,

en dýpstu sárin sem ég ber

sýni ég aldrei neinum.

 

Vinátta

 

Maður skyldi muna það;

morgundögg í hlíðum

getur seinna orðið að

aftaks manndrápshríðum.

 

Hvað sérðu?

 

Sérðu öll þín sumarblóm,

sem að prýddu dalinn,

troðin haustsins héluskóm

hnigin föl í valinn?

 

Sælir eru einfaldir

 

Ekki sakar að ég sést

eins og glópur standa.

Fyrirheitið fengu bezt

fátækir í anda.

 

Blindur er hver í sinni sök

 

Ólánið sem elti mig

orðið hefði minna,

gæti maður sjálfan sig

séð með augum hinna.

 

Að lokum er hér vísa, sem Kristján nefnir  „Eitt er nauðsynlegt".

 

Bjargar auður, eða hvað,

öl og brauð í ranni,

kulda dauðans komnum að

kærleikssnauðum manni?

 

Athugasemdir

[María Kristjánsdóttir, 25.7.2007 kl. 07:46]

þakka þér fyrir þetta