Kvaddur Pétur þulur

Kvaddur í dag frá dómkirkjunni í Reykjavík, Pétur þulur Pétursson í hárri elli.  Um hann má segja, að hann hafi verið ötull talsmaður reykvískrar verkalýðsmenningar, líkt og Vilhjálmur S. Vilhjálmsson forðum.  Undarlegt að báðir komu þeir frá Eyrarbakka.  Og mætti í þessu sambandi nefna fleiri, þótt ekki hafi þeir komið frá Bakkanum, s.s. Hendrik Ottósson og Harald Jóhannsson. 

Pétur var fjarri því að liggja á skoðunum sínum og það gat hvinið í honum.  Ég fékk eitt sinn að reyna það á eigin skinni.  Þá starfaði ég á skrifstofu Alþýðuflokksins, en þangað hafði nafni hringt og spurt um ákveðin skjöl.  Ég spurðist fyrir um þau og var mér tjáð, að þau væri að finna í bankahólfi flokksins.  Það var auðvitað sjálfsagt mál, að fræðaþulurinn fengi lykil að því.  En úr bankanum kom nafni heldur brúnaþungur; bankahólfið hafði þá reynst tómt.  Það var sköruleg ræða, sem ég fékk að heyra daginn þann, bæði um flokkinn og mig.  En skemmtileg var hún sökum kyngi málsins.  Ég var mjög ánægður meðan á ræðunni stóð, en brosti þó ekki, enda óviðeigandi að gera slíkt, þegar verið er að skamma mann.

Eftir þetta leitaði ég stundum til nafna, þegar mig vanhagaði um fróðleik varðandi sögu Reykjavíkur.  Þar kom ég aldrei að tómum kofanum.  Víst gátu útúrdúrarnir verið margir og legið víða.  En þeir hæfðu bæði efninu og sögumanninum. 

Athugasemdir

[Árni Gunnarsson, 5.5.2007 kl. 14:16]

Pétur var einn af stærstu risunum í okkar sögulegu tengslum við fortíðina. Tæki hann til máls var boðið til veislu. Hann hékk aldrei utan í neinu efni með orðhengi. Stundum fannst manni að hann væri höfundur þeirrar einu íslensku sem ætti að leyfast í þessu landi. Hann er hættur að taka til máls og þögnin er ærandi.