Vangaveltur eftir jarðarför Sveins í Bræðratungu

Í dag fór ég í jarðarför Sveins Skúlasonar í Bræðratungu. Jarðungið var í Skálholtskirkju. Minn gamli kumpán, séra Egill Hallgrímsson jarðsöng og gerði það af mikilli prýði. 

Það er annars undarlegt, þegar verið er að jarða fólk.  Þar er hinn látni jafnan í öndvegi, ef svo má að orði komast og Guð hafður með, sem einskonar fjarlægt yfirvald, ritúalsins vegna.  Þetta á ekki hvað síst við, þegar verið er að jarðsyngja þá, sem haft hafa afgerandi áhrif á umhverfi sitt, eins og Sveinn í Bræðratungu vissulega gerði.  Hann var ekki aðeins sveitarstólpi og í hópi áhrifamestu bænda á Suðurlandi, svo sem hæfir bónda í Bræðratungu; hann var einnig litríkur og skemmtilegur maður.

Við dauðlegir menn högum lífi okkar á þennan háttinn eða hinn, með kostum okkar og göllum.  Er ekki ómaksins vert að spyrja, hvers vegna?  Við því fæst auðvitað aldrei viðhlýtandi svar.  En ég er ekki frá því, að skaparinn ætli hverjum sitt hlutverk og veiti okkur vöggugjöf í samræmi við það.  Það er svo hvers og eins, að átta sig á því, hvernig úr henni skuli unnið.  Óneitanlega hlýtur það oft að vera nokkuð flókið mál, með tilliti til þess, að ekki liggur alltaf ljóst fyrir, hver vöggugjöfun er.