Vor í vændum - fjöll á herðum

Undarlegt er það með mannfólkið, hvað veturinn situr því þungt í sinni.  Og samt er komin góa og ekki einu sinni mánuður til vorjafndægra.  Það er eins og menn átti sig ekki á því, hér norður í Dumbshafi, að vorið er lengsta árstíðin.  Það ber að garði í byrjun mars.  Að vísu lætur það lítið fyrir sér fara fyrsta kastið, en loftið fyllist ferskum blæ.  Og þá er þess skammt að bíða, að gras taki að grænka upp við húsveggi, og svo lengra og lengra út í garð.  Auðvitað getur gert grimmdargadd á miðju vori.  En það breytir ekki því, að það er þarna.  Og þó er okkur  tamt, að bera fjöll á herðum okkar, eins og Stefán Hörður segir í ljóði sínu; Vetrardagur, sem birtist í bókinni Svartálfadans árið 1951.

 

Vetrardagur

eftir Stefán Hörð Grímsson

 

Í grænan febrúarhimin

stara brostin augu vatnanna

frá kaldri ásjónu landsins.

 

Af ferðum vindanna eirðarlausu

um víðáttu hvolfsins

hafa engar spurnir borizt.

 

Litlausri hrímþoku blandið

hefur lognið stirðnað

við brjóst hvítra eyðimarka.

 

Undir hola þagnarskelina

leita stakir bassatónar

þegar íshjartað slær.

 

Á mjóum fótleggjum sínum

koma mennirnir eftir hjarninu

með fjöll á herðum sér.