Fjölgum kostum í húsnæðismálum

Í Kastljósi í kvöld, lýsti umboðsmaður skuldara þeirri skoðun sinni, að hugsanlega væri tímabært, að endurvekja verkamannabústaðina.  Þetta eru orð í tíma töluð.  Séreignastefnan í húsnæðismálum hefur runnið sitt skeið  á enda. 

Það er löngu tímabært, að fólki sé gert kleift, að búa í öruggu húsnæði utan við séreignastefnuna.  Verkamannabústaðir eru ein aðferð, til að svo megi verða.  Önnur fær leið í þessu sambandi eru byggingasamvinnufélög og loks má nefna opinber lán til verktaka, gegn því að þeir leigi út íbúðir á hagstæðum kjörum.

Í raun má segja, að núverandi húsnæðiskerfi geri hvort sem er alla að leigendum.  Spurningin er bara, hvort menn leigi húsnæði beint eða leigi peninga hjá lánastofnunum, til að geta talist eigendur íbúðahúsnæðis að nafninu til.

Auðvitað eiga menn að geta átt sitt húsnæði, hafi þeir efni á því og standi vilji þeirra til þess.  En það er fráleitt, að séreignastefnan sé eini valkosturinn í húsnæðismálum.

Athugasemdir

[Kjartan Sigurgeirsson, 28.9.2010 kl. 13:36]

Það er rétt að séreignastefnan er ekki eina leiðin, en hún hefur reynst okkur Íslendingum vel í gegn um tíðina. 

Til dæmis hafa  yfirleitt verið lægri mánaðargreiðslur af lánum til íbúðarkaupa en krafa markaðarins hefur verið um leiguverð.  Auk þess hafa menn eignast eitthvað í leiðinni.  Það hefur komið mörgum vel að eiga íbúð í oftast  skuldlitla eða skuldlausa þegar tekjur fara að dragast saman á eftirlaunaaldri.  Leigusali lækkar ekki leigu við það að þú farir á eftirlaun. 

En þetta er hinsvegar vatn á myllu ráðamanna sem boða alræði öreiganna og stefna að því leynt og ljóst að þeir verði sem flestir.