Heimsókn í Sægreifann

 Hún getur verið heillandi, hún Reykjavík, þegar sá gállinn er á henni.  Þetta fékk ég að sannreyna í dag.  Þannig er, að hann Vilhjálmur hreppstjóri á Hnausum í Meðallandi, er í heimsókn hjá okkur hjónum.   Og í dag brugðum við okkur vestur yfir Hellisheiði á fund Kjartans sægreifa Halldórssonar frá Syðri-Steinsmýri austur þar.  Erindið var, að þeir frændur, Villi og Kjartan gætu skrafað og skeggrætt, svo sem  frændum sæmir.

 

                                                        

Skaftfellingar eru sem kunnugt er, orðvarir menn, svona flestir hverjir.  Fæstum þeirra þykir hæfa, að fullyrða neitt, sem ekki verði staðfest á æðri stöðum.  Minnir þetta nokkuð á Færeyinga.  Breskur herforingi, sem þjónaði í Færeyjum í síðari heimsstyrjöldinni, skrifaði bók um staðarmenn og nefnist hún The land of maybyes.   Vafalaust hefði hann valið bókinni þeirri arna sama titil, ef hann hefði þjónað sínum kóngi í Skaftafellssýslu.  Skaftfellingar eiga það nefnilega sameiginlegt með bræðrum okkar í Færeyjum, að fullyrða ekkert um neitt það, sem ekki verður á þreifað.  Þannig er Villi á Hnausum.

Og þó, það verður ekki þreifað á öllu, sem umhverfis okkur er.  Og þær voru mergjaðar, draugasögurnar, sem Villi á Hnausum sagði Kjartani frænda sínum á Sægreifanum í dag.

Kjartan er ekki í eins góðu sambandi við handanheims verur og Villi á Hnausum.  En góð saga kallar á aðra og því vissara, að hafa eitthvað upp í bakhöndina, þegar sagnamenn ber að garði.  Enda þótt Kjartan lumaði ekki á jafn mergjuðum draugasögum og Villi, kunni hann frá ýmsu að segja.  Þannig var hún ekkert slor, sagan hans af þvi, þegar hann hugðist brugga í tunnu úti í hlöðu á Syðri-Steinsmýri.  En þá vildi svo illa til, að gest bar að garði og féll sá ofan í tunnuna.  Hefði það orðið hans bani, ef Kjartan hefði ekki verið nærstaddur og bjargað honum frá þeim hraksmánarlega dauðdaga, að drukkna í bruggtunnu.

Veitingahúsið Sægreifinn stendur í gömlu verbúðunum vestur undir Slippnum.  Þarna stunduðum við strákarnir úr Vesturbænum og Miðbænum fiskveiðar forðum tíð.  Það voru sæli dagar.  Við ræddum aflabrögð og horfur, að fiskimanna hætti.  Og vorum menn með mönnum.  En hætt er við, að við hefðum bráðnað eins og smjer í tunnu á sólríkum sumardegi, ef aðrar eins yndismeyjar og draumadrottninar og hann Kjartan sægreifi hefur í þjónustu sinni, hefði borðið þar að garði.

Ein fór af vakt og önnur kom, sægreifinn kysstur á kinnina og réttur kúrs tekinn út í lífið og tilveruna, eins og vera ber.  Þegar æskan og ellin mætast við hafið sjálft, er óendanleikinn sjálfur innan seilingar.

Já, og meðan ég man, þökk fyrir matinn, hann samræmdist vel þýðum og um leið gáskafullum andblæ Sægreifans.

 

 

 

Athugasemdir

[Sigurður Hreiðar, 18.6.2010 kl. 22:46]

Les oftast pistlana þína Pjétur Hafstein, oftast mér til gaman, stundum einnig fróðleiks. Hnaut samt um vafasama tvöfalda neitun  hjá þér hér að ofan: 

Fæstum þeirra þykir ekki hæfa, að fullyrða neitt,…

Hér hefði ég viljað taka burtu þetta „ekki“ . Annars allt gott.

Mbkv

[Pjetur Hafstein Lárusson, 18.6.2010 kl. 23:57]

Þakka þér fyrir ábendinguna Sigurður Hreiðar.  Það er aldrei gott að skrifa hraðar en maður hugsar.