Bætur til Breiðavíkurdrengja og fleiri fórnarlamba

Loksins kom að því að eitthvað er gert sem þjóðin þarf ekki að skammast sín fyrir.  Hér á ég við þá ákvörðun ríkisstjórnarinnar, að mælast til þess við Alþingi, að Breiðavíkurdrengirnir og önnur fórnarlömb grimmdarverka gegn börnum á opinberum "uppeldisstofnunum" fái bætur.  Að vísu verður aldrei bætt fyrir pyntingar með fé; gull er eitt en sál annað.   En hér er þó um að ræða viðurkenningu íslenska ríkisins á því, að í skjóli þess hafi verið framin grimmdarverk á varnarlausum börnum.  Sú viðurkenning verður vonandi til þess, að menn haldi framvegis vöku sinni, þannig að slíkur atburðir endurtaki sig ekki.

Það er mikilvægt, að gert er ráð fyrir því, að bæturnar nái ekki aðeins til fórnarlambanna sjálfra, heldur einnig til barna þeirra, sem harðindum máttu sæta og nú er látnir.  Margir þeirra féllu fyrir eigin hendi.  Vafalaust má í mörgum tilfellum rekja það, til þeirrar sáru rauna, sem þeir máttu þola í Breiðavík og á öðrum stofnunum. 

Hafi þeir þakkir, sem að þessari lausn hafa unnið.

Athugasemdir

[Helga Kristjánsdóttir, 13.3.2010 kl. 01:59]

Var einmitt að hugsa það sama. Átti gott samtal við Ásu Hjálmars,í kvöld,móður eins drengjanna,sem barðist einstæð við að fá drenginn sinn heim úr vistinni að Breiðivík. Aðeins 10 ára var hann vistaður þar,hafði ásamt eldri drengjum,hnuplað úr búð,það var líkt og að vera dæmdur í þrælabúðir.þeim eldri var ekki hegnt.   Hún þessi hugrakka móðir skrifaði harðorða grein,fyrir nokkrum árum,þá rifjaðist þessi óhugnaður upp. Vil taka fram að Ása er reglu manneskja á tóbak og vín.

[Einar H. Björnsson, 13.3.2010 kl. 18:38]

Ég tek undir með Pjetri Hafstein Lárussyni og fagna því að tekist hafi að ljúka málinu með þessum hætti - að fulltrúar fórnarlambanna séu sáttir er afar mikilvægt og vitað er að þeir hafa lagt mikið á sig til þess að fá ásættanlega niðurstöðu.

Ég var alinn upp svo að segja við innganginn að Heyrnleysingjaskólanum þegar hann var í Stakkholti, en sú gata er ekki lengur til - lá á milli Þverholts og Mjölnisholts í Reykjavík.  Því var ég meira en lítið hissa þegar þær fréttir bárust að nemendur skólans hafi verið beittir m.a. kynferðislegu ofbeldi.  Ég þekkti ágætlega mörg þessara barna, einkum þó þau sem voru á svipuðum aldri og ég.  Einnig þekkti ég dætur skólastjórans ágætlega og get fullyrt það að þar fer vandað og gott fólk, en skólastjórinn gat verið svolítið strangur og átti það til að reka okkur krakkana í burt af skólalóðinni, en hún var helsti vettvangur okkar til leikja í hverfinu.

Það komu vissulega upp samskiptavandamál, í jákvæðri merkingu þess orðs, en við krakkarnir í hverfinu kunnum yfirleitt ekki "mál" þeirra heyrnarlausu, en leikir barna krefjast sjaldnast þeirra kunnáttu.  Það var mér því mikið áfall er Heyrnleysingaskólinn kom inn í umræðuna um slæma meðferð á börnum og unglingum til viðbótar við það sem áður hafði komið fram sbr. Breiðavíkurdrengina.  Ég lagðist því í upprifjun á æskuminningum frá þeim tíma er ofbeldið var í gangi og niðurstaðan varð sú að ég gat rifjað upp að hafa heyrt að einn kennarana við skólann væri dóni, eins og sagt var á þeim tíma um þá sem höfðu afbigðilegar kynhvatir.

Hvað Bjarg varðar, var ég ekkert hissa - vissi það alltaf að stúlkurnar sem þar lentu voru beittar ofbeldi.  Eins og allir vita sem komnir eru til "vits og ára", þá átti sér stað mikil bylting meðal ungs fólks upp úr 1960 - ríkjandi hefðum var gefið langt nef, en valdastéttir þess tíma, þar á meðal foreldrar ungmenna sem voru á gelgjuskeiðinu skildu ekki þær þjóðfélgsbreytingar sem voru að eiga sér stað, eða neituðu að horfast í augu við þær. 

Ég sendi öllum þeim sem eiga um sárt að binda, eða hafa átt um sárt að binda vegna þessara mála hamingjuóskir með það að stjórnvöld á Íslandi skuli viðurkenna að brotið hafi verið á þeim og trúi ekki öðru en að Alþingi Íslendinga geti sammælst um að þetta sé réttlætismál.  Þetta er e.t.v síðustu forvöð löggjafarsamkomunnar að hún haldi virðingu þjóðarinnar, nú þegar forsetaembættið er farið.