Þjóðaratkvæðagreiðsla um dansinn kringum gullkálfinn

Það hendir okkur flest á lífsleiðinni, að rata af réttri leið.  Stundum römbum við ein á öngstræti og söknum um sinn samfylgdar við annað fólk.  En fyrir kemur, að við verðum mörg samferða af réttri leið, eins og villuráfandi sauðir.  Slík hafa örlög þjóðarinnar verið undanfarin ár.

En örlög eru ekki endilega ósjálfráð, því hver er sinnar gæfu smiður.  Og víst er um það, að sú gryfja, sem við erum nú sokkin í, var ekki af öðrum grafin en okkur sjálfum.  Vissulega stóð gullkálfurinn á sínum stað sem jafnan, en það bað okkur engin að stíga dansinn í kringum hann.  Það ákváðum við sjálf.

Og nú eru þeir þagnaðir, fiðlunnar strengir.  Eigum við þá, að halda áfram dansinum, þótt duni ei lengur hljómar í höll?  Eigum við að láta þá menn, sem fóru fyrir dansinum kringum gullkálfinn, véla okkur til sjálfsblekkingar eða eigum við að vera menn til, að viðurkenna villu okkar? 

Í þjóðaratkvæðagreiðslunni á laugardaginn verður ekki tekist á um peninga, heldur heiður þjóðarinnar.  Ef við höfnum ábyrgð okkar, glötum við heiðri okkar.  Til hvers var þá barist í þúsund ár?

 

 

Athugasemdir

[Einar Þór Strand, 5.3.2010 kl. 07:30]

Það er líka hægt að afla sér heiðurs með að láta ekki beita sig óréttlæti, og það er óréttlæti að íslenskur almenningur taki á sig Icesave og aðrar hrunskuldir.