Fullveldisdagurinn, 1. des.

Skyldu Íslendingar ekki vera eina þjóðin í heiminum, sem er svo metnaðarlaus, að hún fagni ekki fullveldisdegi sínum sem opinberum frídegi?  Best gæti ég trúað því.  Að vísu hafa stúdentar haldið daginn hátíðlegan og er það vel. En mér er ekki kunnugt um, að þeir hafi einir manna hlotið fullveldi 1. des. 1918.  Fundurunn á Arnarhóli í dag er þó ánægjulegur vottur þess, að enn sé þessi stærsti dagur íslenskrar sjálfsæðisbaráttu ekki öllum gleymdur.

Lengi vel var 1. des. almennur frídagur, en verkalýðshreyfingin samdi hann af sér.  17. júní  er sem kunnug er hinn opinberi þjóðhátíðardagur Íslendinga.  Það er skaði.  Lýðveldisstofnunin þann dag, 1944 var aðeins beint framhald af sambandssáttmálanum 1918.  Hún var því í raun enginn sigur.  Hinsvegar gerðu þáverandi stjórmálaflokkar mikið úr þessum degi, að Alþýðuflokknum undanskildum.  Menn eins og Bjarni Ben., Hermann Jónasson og Einar Olgeirsson létu eins og þeir hefðu leitt sjálfstæðisbaráttuna til lykta.  Það er vitanlega fjarri öllum sanni.  Í sambandslagasáttmálanum, sem tók gildi 1. des. 1918 er skýrt ákvæði um rétt beggja þjóða, Íslendinga og Dana, til að segja samningnum upp að 25 árum liðnum.

Vonandi verður Arnarhólsfundurinn í dag til að endurvekja 1. des. sem þjóðhátíðardag Íslendinga.

Áður en ég læt þessu spjalli lokið, langar mig til að þakka mótmælendunum í Seðlabankanum og lögreglunni fyrir prúðmannlega framkomu.  Það er mikilvægt, að það fólk, sem forsætisráðherra landsins lætur sér sæma að kalla skríl, komi fram af þeirri prúðmennsku, sem heiðursfólki sæmir.

Athugasemdir

[Jón Valur Jensson, 2.12.2008 kl. 06:11]

Heill og sæll, Pjetur. Tek sérstaklega undir það, sem þú segir hér um 1. desember, þann dag sem við fengum okkar sjálfstæði og fullveldi til allra mála. Ritaði áðan sjálfur um þetta sama mál, vanræksluna við minningu dagsins, sem var að angra þig við ritun greinar þinnar, sjá pistil minn á Vísisbloggi: Kunna Íslendingar ekki að meta sjálfstæði sitt?

Með góðri kveðju í sveitina,